موزهی هنرهای معاصر سینهبند است.
تهران هر روز طراوت نورس پستانهایش را
دزدانه در آن پنهان میکند
و بر میخیزد تیز به فریاد
چون تمام نرینگی یک مسافرکش
با عضلات رگپیچ،
ضجهی پشمآلود سینه،
نعرهی شقیقه و رگِ گردن،
کِبره و چرک ناخن،
قیه و تف،
گریس.
موزهی هنرهای معاصر
